Rozdział 31: "They don't see the angel living in your heart..."

PIOSENKA DO SŁUCHANIA, PODCZAS CZYTANIA!:

Sixx:A.M - Skin

(perspektywa Harry’ego)

Nie zwracając uwagi na krwawiącą rękę wybiłem resztę szkła i wydostałem się stamtąd. Chwyciłem telefon i zadzwoniłem po pogotowie:

- Harry Styles… Kościół Najświętszej Marii Panny, Londyn… Ona wymiotuje krwią. Jest w ciąży. Przyjedźcie – powiedziałem. Wróciłem do Margaret, która prawie wypruwała flaki.

- Coś z dzieckiem… Coś jest nie tak! – płakała, klęcząc we własnych wymiocinach. Pogotowie przyjechało 5 minut później. Zabrali mnie, nikogo więcej. Zapowiadała się długa noc…

 (perspektywa Louis’a)

- Gdzie są Harry i Margaret? – spytałem.

- Ostatnio widziałem ich… CHOLERA! – krzyknął Liam, co było niekulturalne względem kościoła.

- Trochę szacunku – wyszczerzyłem się.

- Za zakrystią! Szybko! – otworzyliśmy drzwi i zastaliśmy pobojowisko: krew i wymiociny na podłodze, wybite okno i karteczka: „Jesteśmy w szpitalu, nie przyjeżdżajcie. Zadzwonię. Harry”.

- Ale dlaczego…? Co się…?

- Wyczuwam kłopoty – westchnąłem.

(perspektywa Harry’ego)

- Co jej jest? – spytałem lekarza w szpitalu, bo przewieźli ją na salę operacyjną.

- Ona… musimy wyjąć z niej dziecko. Ale… może po prostu chodź za mną – dodał i znalazłem się na porodówce. Nie wiedzieć kiedy założyli mi rękawiczki, maskę i już byłem na sali operacyjnej. Leżała tam, przykryta tylko szpitalną narzutką.

- Zaraz zaczną działać leki przeciwbólowe i możemy zaczynać – powiedziała nam spokojnie pielęgniarka. Margaret już nie wymiotowała, ale była blada, a skóra jej zszarzała. Gęste włosy oklapnęły na ramionach. Wyglądała… dojrzalej.

- Nie chcę umierać… - chwyciła mnie za rękę, a łzy jej spływały po policzkach strumieniami.

- Jaką ma pan grupę krwi? – spytała mnie szeptem pielęgniarka.

- 0 RH+ - odparłem.

- Odda jej pan krew, prawda?
- Ale… jeśli chodzi o krew to ja… palę. Mogę ją zatruć nikotyną… - „nie wspominając o  tych wszystkich lekach i narkotykach” – pomyślałem.

- Rozumiem… Panie doktorze, pacjentka gotowa. Bądź silny – mruknęła do mnie i wyszła.

- Oddajesz mi krew? – wyszeptała, bo nie za bardzo kontaktowała.

- Nie mogę – powiedziałem tylko.

- Co?! – krzyknęła. – NIENAWIDZĘ CIĘ!!! – próbowała się ruszyć z łóżka, ale nie mogła. Lekarz kazał mi się odsunąć, a ją uspokoił.

- To nie zaboli za bardzo – mruknął do niej i wyjął skalpel. Przystąpił do cesarskiego cięcia. Łzy jeszcze bardziej spływały jej po policzkach. „Nienawidzę cię” – powiedziała bezgłośnie, patrząc mi w oczy. Wyszedłem z sali i obdzwoniłem wszystkich. „Tak, Margaret ma cesarkę, tak, potrzebuje grupy 0 Rh+”. Ale nikt nie miał tej krwi. Został jeden numer…

(tymczasem, perspektywa Margaret)

Rozciął mi podbrzusze skalpelem. Prawie tego nie poczułam, dzięki lekom. Ale widziałam wielkie, krwawiące rozcięcie, od którego prawie wymiotowałam. Zaczął coś stamtąd wyjmować. Moje dziecko… Za chwilę miałam ujrzeć maleńkiego Louis’a… Ale zemdlałam. Z bólu.

(narracja trzecioosobowa)

Doktor wyjął z niej dziecko, ale… nie powiedział dlaczego. Bo było martwe. Podczas gdy ona wymiotowała krwią, jego krwią, ono umierało. Jej organizm przestał akceptować te wszystkie zmiany. Była za młoda. To było za szybko. Mały Louis Adam Perry-Malik nie żył. Lekarz westchnął, przeciął pępowinę i dał martwe dziecko pielęgniarce, która je umyła. „Zanieś je do kostnicy, zapewne będą chcieli odprawić pogrzeb” – polecił jej. Wyjął jeszcze poszarpane od wymiotów łożysko i zaszył ranę na podbrzuszu dziewczyny. Kazał drugiej siostrze ocucić pacjentkę, a sam poszedł się umyć. Współczuł jej, ale był lekarzem. Nie mógł nic na to poradzić.

(perspektywa Harry’ego)

W czasie jej operacji opatrzyli mi rękę. Z sali operacyjnej, która łączyła się z pomieszczeniem do sterylnego umycia się wyszedł lekarz.

- I co z nimi? – spytałem w liczbie mnogiej. – Ta krew, którą dostała była dobra?

- Ona… zaraz się ocuci, ale zaraz powrotem zaśnie, jest na takich lekach – odparł spokojnie. – A syn… przykro mi – spuścił głowę, a ja usiadłem i byłem w szoku. Jakby to było moje dziecko… Ale mimo wszystko postanowiłem podziękować Cory’emu, który siedział w poczekalni i pił sok od pielęgniarek. Nie ma to jak przekupienie pielęgniarek jakimiś 3 tysiącami, żeby mu dały ją oddać.

- Dzięki stary – poklepałem go po ramieniu.

- To moja przyjaciółka – wzruszył ramionami. – Ja… wrócę do domu – powiedział lekko skołowany. Nie dziwię się, oddał ponad pół litra krwi.

- Trwa transfuzja – oznajmił mi jeszcze doktor, już w płaszczu. Zapewne kończył dyżur. – Do widzenia.

- Tak, tak – mruknąłem i zadzwoniłem do Zayn’a: - Stary… tak mi przykro – westchnąłem i opowiedziałem mu o wszystkim. Przyjął to spokojnie i powiedział, że skoro i tak ona będzie spać do rana, to przyjedzie jutro. Ale ja nie zamierzałem jej zostawiać. Gdy dowiedziałem się, na jakiej sali leży, cicho wkradłem się tam. Spała jak aniołek, widocznie jej organizm przyjął czyjąś krew. Usiadłem obok i chwyciłem jej zimą dłoń.

- Wszystko będzie dobrze, słyszysz? Mimo iż mały Louis nie żyje, będzie dobrze… – szepnąłem jej na ucho. – Pojedziemy razem gdzie będziesz chciała, pobierzemy się i będziemy mieć jeszcze ładniejsze dzieci… Słyszysz? Tylko powiedz, że mnie nie nienawidzisz – pocałowałem jej dłoń drżącymi wargami, a moje łzy na nią spłynęły. – Tylko mnie nie zostawiaj – załkałem. – Bo cię kocham.

Uff, wiecie co? Powiem wam, że to chyba NAJLEPSZY rozdział, jaki napisałam. Moim skromnym zdaniem. Mimo, iż jest taki krótki. Dlaczego tak uważam? Wystarczy, że włączycie piosenkę, do której link dałam na początku i się wczytacie. No cóż, nie każdego to ruszy. Mnie osobiście - tak.

Jest z dedykacją (po raz który już to? ;)) dla mojej najlepszej pod słońcem przyjaciółki, Dands, która nawet w najgorszych momentach mnie nie opuszcza. Chyba jest jedną z niewielu osób, które mnie jeszcze tu trzymają... Dziękuję ♥ 

Epilog i moje 14 urodziny zbliżają się wielkimi krokami, ale... co dalej? No jeśli ktoś nie ogarnia, to rozpoczęłam nowy blog TUTAJ. Są już bohaterowie i prolog, a w piątek(30 marca, wtedy co Epilog tutaj) dodam 1 rozdział! No i można znaleźć mnie na Twitterze: @MargaaStyles .

To tyle.

Wiem, że mnie kochacie xx